'Mor går til og frå kjøkenet og stova. Ho rører i grauten og set kålrabien på kok, og ho set seg på krakken og ser ut vindauga og opp mot den store Rossnos-nuten. Ho sit på krakken som besten laga og besto sauma trekk med gamalt mønster til, den same krakken mor har sete på mange gonger før, og alltid med kikerten i hendene for å sjå bort under høgaste nuten, til andre sida av dalen der alt går føre seg.' Etter ei fatal hending lovar ein gut seg sjølv at han skal gjera det han kan for at mora aldri skal ha sut for han. Ho har då hatt nok å stri med, som ho seier. Lovnaden fører guten inn eit vaksentilvære som litt om litt tek motet frå han.